Komnata Demetriego

Nicole

:wtuliła się w niegio:

Nigdy nie przewidziałabym że spotka mnie takie sczęście...:powiedziała:

Demetri

Zasługujesz na nie...
:popatrzył na to jak się w niego wtula:
A ja...ja nie zasłużyłem sobie na ciebie.

Nicole

Kochanie, mylisz się, i to bardzo. Każdy zasługuje na szczęście::

Dem? Wiesz ze mój ojciec "tak na wszelki wypadek" może złożyć nam wizytę?

Demetri

Każdy prócz morderców...
:westchnął: Masz rację. :zaczął się podnosić.:

Nicole

::powoli wstała i usiadłą na łózku tak że są do siebie odwróceni plecami.::

Szkoda że musimy udawać.

::podniosła się i podeszła do torby podróżnej wyjeła z niej bielizne i i ubranie. Na siebie załozyła tylko wielizne a ubranie połozyła przy łózku tak żeby mogłą szybko je założyc. Zaczeła zbierać częsci garderoby::

Demetri

:gdy ona wróciła na łóżku on siedział już ubrany, siedział w niedopiętej do końca koszuli i w dżinsach:

Nicole

::uśmiechneła się i usiadła tak żeby plecami opierać się o jego tors::

Demetri

:objął ją rękoma i pocałował ją w szyję:

Nicole

::odchyliłą głowę żeby miał do niej większy dostęp::

Demetri

:popatrzyl jej w oczy, lecz jego uwagę odwrócił jej puls. Zapragnęło mu się krwi, więc zmarszczył brwi:

Nicole

Tak, już. Pamietam. ::powróciła do poprzedniej pozycji.::

Demetri

Przepraszam...powinienem kogoś zjeść jeszcze przed tym jak przyszłaś...

Nicole

Jak chcesz, możemy razem iść na polowanie. I nie przepraszaj, to nie twoja wina.

Demetri

:uśmiechął się i razem z nią wstał:
Chodź...zapolujemy na kogoś w Volterze...

Nicole

Poczekaj, muszę się ubrac...::zaśmiała się i po chwili już była ubrana::
Idziemy?