Komnata Demetriego

Demetri

Wole nie...zabije cię...

Nicole

Nie zabijesz. Proszę, zasmakuj mojej krwi. :szczególnie pierwsze zdanie mówi dobitnie i pewnie:

Demetri

Ale...po co?

Nicole

Zrób co ci mówię, a ja ci potem powiem po co.:patrzy na niego:

Demetri

Nie chcę ryzykować twojego życia...nie powstrzymam się...:patrzy na nią pytająco: Powiesz mi? Bo..się zastanawiam, czy warto ryzykować.

Nicole

Warto, naprawde warto, uwierz mi.:patrzy na niego:

Demetri

Skoro tak mówisz...dobrze.

Nicole

To mam się położyć i...zrobisz to na stojąca?

Demetri

Nie...stój.

Nicole

A więc dobrze. Stanełą pośrodku pokoju.

Demetri

:podszedł do niej, odchylił jej głowę i delikatnie wbił swoje zęby w jej szyję, gdy zasmakował troszkę jej rwi wpadł w szał. Cciał coraz więcej i więcej. W końcu udało mu się od niej odciągnąć, cofnął się do tyłu o krok, na brodzie miał krew. Mazamknięte oczy i szybko oddycha:

Nicole

:Nie zważając na cieknącą jej z szyi rany krew troszeczke chwiejnie podchodzi do niego, bo ją trochę zamroczyło: Nic ci nie jest? :kładzie mu na ramieniu ręke:

Demetri

:dalej ciężko oddycha:
Nie wiem...zakusiło mnie...dalej mnie kusi...otrzyj krew...szybko...otrzyj ją!

Nicole

:złapała rozdartą bluzkę i wytarła ranę .:
Dziękuje
:szepneła, i by go nie kusić odsuneła się najdalej jak pozwalał na to jego pokój:

Demetri

Nie pomaga...:dalej stoi w tej samej pozycji: Kurcze...oszalałaś...