Polana do baseballa

Marcus

Już idę Vi. Przyżekam że nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

::wstaje ale nie może się powtrzymać i całuje ją najlepiej jak potrafi:

Victoria.

:odwzajemnia pocałunek dalej z tą bezradnością na twarzy:

Marcus

:zaskoczony siada obok niej i obejmuje ją w tajli: A wracając do tego wczorajszego pytania to...co o tym myślisz?

Victoria.

ja ... nie wiem co myśleć. nie wiem co czuć ... ja już nic nie wiem :chowa twarz w dłoniach:

Marcus

:Nie przejmuj się tym..poprostu jeszcze nie odpowiedziałaś ani tak i nie...potrzebujesz trochę więcej czasu? ja mogę iść do siebie. ale mogę zostać.

Victoria.

ja ... ja naprawde nie wiem! ... on pojawił się tak nagle ... :dalej ukrywa twarz w dłoniach:

Marcus

spokojnie...:przytula ją:: Powiedz co chcesz. mogą cię zanieś do siebie i tam odpoczniesz albo możesz zostać sobie tutaj i kazać mi wyjść.

Victoria.

:mówi bardzo cicho: nie wiem czego chce. dar podpowiada mi by uciekać jak najdalej ...

Marcus

Proszę zostqań ::opiera swoje czoło o jej i wpatruje się w jej oczy w milczeniu przez 1 godzinę::

Victoria.

:wstaje powoli: musze to wszystko ... przemyśleć :idzie w stronę swojego domu:

Garrett

:wchodzi i patrzy na kate:

[sorry ale net mi się tnie..nie moge siedzieć na gadu]

Kate

Dobrze, że już wróciłeś :patrzy na niego:

Garrett

Ehem..to o czym chciałas pogadać?

Kate

:wzdycha i nadal na niego patrzy: kiedy Cię nie było, przebywałam w Volterze. A dokładniej z Santiagiem.Zdradziłam Cię.

Garrett

:jego oczy stały sie puste, podskoczył jednym susem i złapał ją za ramiona:

Niedługo mieliśmy miec ślub!:wykrzyczał jej prosto w twarz po czym ochłonoł się:

dobra...mów wszystko..jeśli chcesz odejść nie bedę cie zatrzymywał.