Dom Kate

Carmen.

tak to chyba można nazwać.

Kate

To dobrze. Rozmawiałam z nim zanim do Ciebie przyjechał.

Carmen.

:skinęła delikatnie głową: tzn. kiedy ?

Kate

Kilka dni temu. Jak jeszcze był w Volterze. Jak jeszcze był smutny.

Carmen.

...i na mnie wściekły. :mruknęła cicho:

Kate

Tak. Krzyczał na mnie.

Carmen.

:uniosła brew: aż tak..?

Kate

Tak. Ma szczęście, że się hamowałam bo by dostał. Próbowałam go pocieszyć a ten po prostu się na mnie wyżył. Ale przynajmniej to co mówiłam pomogło, bo przyjechał do Ciebie.

Carmen.

:marszczy brwi: właściwie wpadliśmy na siebie przypadkiem.

Kate

Aha. Jesteś szczęśliwa?

Carmen.

:uśmiechnęła się: hmm.... yes, i am.

Kate

To dobrze. Zasługujesz na szczęście. :uśmiechnęła się smutno:

Carmen.

każdy na nie zasługuje. I każdy je kiedyś dostanie.

Kate

Chyba tak. Dziękuję, że przyszłaś.

Carmen.

nie ma za co... w końcu jesteśmy prawie rodziną, prawda ?