Dom Demetriego, Nicole i Denitri

Nicole

:zdzwiło ja to, bo przeciez..myśala że on znow to odwoła.: Ależ oczywiście.:jak zaczarowana wpatrywała sie w jego oczy.:

Demetri

:uśmiechnął się: Wątpiłaś, że będe chciał, prawda? :zaśmiał się cicho: Dobra...więc kiedy ci odpowiada?

Nicole

To chyba powinno odpowiadać Nam...i...faktycznie....watpiłam....kiedy tylo zechcesz, kchanie,.

Demetri

:drugą ręką odgarnał jej włosy za ucho: Nie wycofam się, chodźbym niewiem co. :patrzył jej w oczy ze szczerością w swoich: Może 6 marca?

Nicole

:uśmeichneła się wpatrzona, w jego idelane rysy.: Tak...wtedy było by najlepeij...

Demetri

A więc... Dobrze.:uśmiechnął się: Co mi się tak przyglądasz aniołku?

Nicole

:nie odpwoeidziała. Nie mogął oderwać od niego wzroku, jeszcze nigdy nikogo tak nie kochała, on był jej słońce, i książycem, całym jej życiem.:

Demetri

:nadal się uśmiechał.: Wiem że jestem taki piękny i wogóle...ale...

Nicole

:mrukneła coś niezrozumiałego:

Demetri

:zmartwił się trochę: Hey Ni, wszystko okey?

Nicole

Ehem..:mrukneła: Coś się stało?:wkońcu się otrząsneła:

Demetri

:uniósł brwi rozbawiony:A tobie co się stało?

Nicole

Mi?? Nic...Dopiero sobie coś uświadomiłam....

Demetri

A co takiego?

Nicole

że nalezysz do mnie...ze mam Ciebie..że..naprawde jesteśmy razem...