Podziemie

Santiago.

a jak ma Cię traktować? :krzywi się: zdradziłaś mnie.

Carmen.

nie zdradziłam Cię do cholery. :mówi z trudem powstrzymując łzy:

Santiago.

a czemu niby mam Ci wierzyć? :przeszywa ją zimnym spojeniem: widziałem coś innego...

Carmen.

:kładzie dłoń na jego policzku: musisz mi uwierzyć. Kocham Cię. i wiem, że Ty mnie też.

Santiago.

:odtrąca jej rękę: ale jednak pozwoliłaś mu się całować? :unosi brwi, nadal wściekły: mimo że jako ludożerca jesteś silniejsza od zwykłego padlinorzercy?!

Carmen.

po pierwsze: stałam pod ścianą.
po drugie: nie byłam na polowaniu od jakiegoś tygodnia.
a po trzecie... myślisz, że tłumaczyłabym się jak głupia gdybym mi na Tobie nie zależało?

Santiago.

:patrzy na nią dalej zły, lecz jakby mniej: a skąd mam wiedzieć. znam Cię od jakiegoś miesiąca. może wcale Cię nie znam? :unosi brew:

Carmen.

naprawdę myślisz, że mogłabym zrobić coś takiego...? :pyta cicho:

Santiago.

nie wiem do czego jesteś zdolna. :patrzy jej w oczy. widać z nich wściekłość, ale już nie krzyczy:

Carmen.

musisz po prostu mi zaufać... :odwraca głowę i ściera łzę płynącą po jej policzku:

Santiago.

:stoi w miejscu. nadal jest wściekły a mięśnie szczęki ma napięte jak struny. milczy:

Carmen.

powiedz coś. :mówi cicho, przygryzając wargę:

Santiago.

:patrzy jej w oczy z mieszaniną uczyć w swoich ale dalej nic nie mówi:

Carmen.

:zamyka oczy i bierze głęboki wdech, starając się nie rozpłakać i nadal czeka:

Santiago.

:rozluźnia ręce, dotąd zaciśnięte w pięści i wpatruje się w nią z ciągłym mętlikiem uczuć w oczach: