Dom Victorii.

Victoria.

:wpada na nią przed domem. wstaje i otrzepuje się: Marcus ...

Marcus

Victoria.

:łapie równowagę i patrzy się na niego.: ja ... chyba nie potrafię żyć bez niego. on ... chyba jest dla mnie jak nałóg ...

Marcus

Vi. ::Przykłada jej palec do ust a łzy już lecą mu po policzkach.:: Rozumiem...ale nie musiałaś dawać mi nadzieji.

Victoria.

:ręką zsuwa palec ze swoich ust: ale ja myślałam że on nie żyje ... że już go nie ma. myślałam że potrafię żyć bez niego ... ale nie potrafie się mu sprzeciwić. nie mam swojego zdania przy nim ... nie wiem nawet czy chciałam by to się tak potoczyło. :spuszcza wzrok: ale ... i tak nie jestem ciebie warta ...

Marcus

:patrzy na swoją miłość uważnie: Vi...skarbie....Pamiętaj...ja cię kocham. Chciałbym żebyś była ze mną. James...on....ech....dobra. Vi...kocham cię. :pocałował ją delikatnie w usta najlepiej jak potrafił i zaczoł odchodzić wolnym krokiem.:: Powodzenia z Jamesem. ::odwrócił się::

Victoria.

:patrzy się za nim z bezradnością na twarzy. stoi jak wryta nie wiedząc co powinna zrobić. drży jej dolna warga:

Marcus

:Patrzy czule w oczy Vi:

Victoria.

:dalej stoi jak wryta a po jej policzku płynie pojedyncza łza:

Marcus

Och nie Vi...tylko nie płacz....to był twój wybór ....zresztą...pewnie tak miało być..::podbiega i szybko zściera tą łze opuszkiem palca::

Victoria.

ja ... ja wiem ... że jeszcze będziesz szczęśliwy z kimś. szczęśliwszy niż mógłbyś być kiedykolwiek ze mną. :zamyka oczy powstrzymując łzy:

Marcus

I właśnie tutaj nie masz racji.....

Victoria.

mam racje :dalej ma zamknięte oczy: nigdy nie byłam cię godna ...

Marcus

Wiesz Vi.... im dłużej tu zostane tym dłużej będę cierpiał. Jeszcze nie odpowiedziałaś nam na pytanie którego wybierasz. Odpowiedz a ja odrazu znikne z twojego życia lub zostane w nim na wieki.:bieże w swoją dłoń jej podbródek przesuwając jej głowę tak żeby patrzyła mu prosta w oczy:: Odpowiedz teraz.

Victoria.

ale ja ... nie mam pojęcia :uchyla powoli powieki: nie potrafie wybrać ...